Wycieczka ekspedycyjna Heyerdal
W 1947 roku norweski Thor Heyerdahl na tratwie Kon-Tiki popłynął z peruwiańskiego portu Callao na polinezyjskie wyspy Tuamotu, co potwierdziło jego hipotezę o możliwości osiedlenia się wysp polinezyjskich przez imigrantów z Ameryki Południowej.
Aby udowodnić, że starożytni marynarze, w szczególności Egipcjanie, mieli możliwość odbycia podróży transatlantyckich, w 1968 r. Heyerdahl rozpoczął przygotowania do wyprawy na papirusową łódź, która została wykonana przez ekspertów w makietach statków starożytnego Egiptu.
Nazwa pochodzi od egipskiego boga słońca, 15-metrowy „Ra” wypłynął z wybrzeża Maroka 25 maja 1969 roku, ale po 54 dniach, pokonawszy ponad 5000 kilometrów, połamał się na pół i zatonął kilka kilometrów od wysp karaibskich.
W następnym roku, zgodnie z tymi samymi rysunkami, ale biorąc pod uwagę zidentyfikowane wady konstrukcyjne, specjaliści z plemienia Aymara z wybrzeża boliwijskiego jeziora Titicaca zbudowali Ra-II - ponownie użyli papirusu z Etiopskiego Jeziora Tana, ale zrobili łódź o 3 metry krótszą i 4 razy lżejszy niż „Ra”
„Ra-II” wypłynął z marokańskiego miasta Safi 17 maja 1970 r. Pod flagą ONZ z załogą 7 nawigatorów, specjalnie zebranych z przedstawicieli różnych krajów, ras i religii. Pomimo tego, że dwóch z nich miało umiejętności nawigacyjne na żaglowcach, w ciągu 57 dni Ra-II pokonał 6100 kilometrów. 12 lipca dotarła na wyspę Barbados, która potwierdziła teorię Heyerdahla o możliwości przekroczenia Oceanu Atlantyckiego za pomocą prymitywnych środków, używając kursu kanaryjskiego.
Bazując na materiałach z obu podróży, Thor Heyerdahl opublikował książkę „Wyprawy do Ra”, która stała się bestsellerem. Dokument nakręcony przez włoskiego członka zespołu Carlo Mauriego został nominowany do Oscara w 1972 roku.
Oryginalna łódź Ra-II została utracona, a dziś dwie jego repliki są eksponowane w Muzeum Kon-Tiki w Oslo oraz w hali starożytnego przemysłu stoczniowego w Parku Narodowym Piramidy Güímar na Teneryfie, która została otwarta w 1998 r. Z inicjatywy i na podstawie finansowej wspierać Heyerdahla.
Aby udowodnić, że starożytni marynarze, w szczególności Egipcjanie, mieli możliwość odbycia podróży transatlantyckich, w 1968 r. Heyerdahl rozpoczął przygotowania do wyprawy na papirusową łódź, która została wykonana przez ekspertów w makietach statków starożytnego Egiptu.
Nazwa pochodzi od egipskiego boga słońca, 15-metrowy „Ra” wypłynął z wybrzeża Maroka 25 maja 1969 roku, ale po 54 dniach, pokonawszy ponad 5000 kilometrów, połamał się na pół i zatonął kilka kilometrów od wysp karaibskich.
Zdjęcie © jnsm.com.ua
W następnym roku, zgodnie z tymi samymi rysunkami, ale biorąc pod uwagę zidentyfikowane wady konstrukcyjne, specjaliści z plemienia Aymara z wybrzeża boliwijskiego jeziora Titicaca zbudowali Ra-II - ponownie użyli papirusu z Etiopskiego Jeziora Tana, ale zrobili łódź o 3 metry krótszą i 4 razy lżejszy niż „Ra”
„Ra-II” wypłynął z marokańskiego miasta Safi 17 maja 1970 r. Pod flagą ONZ z załogą 7 nawigatorów, specjalnie zebranych z przedstawicieli różnych krajów, ras i religii. Pomimo tego, że dwóch z nich miało umiejętności nawigacyjne na żaglowcach, w ciągu 57 dni Ra-II pokonał 6100 kilometrów. 12 lipca dotarła na wyspę Barbados, która potwierdziła teorię Heyerdahla o możliwości przekroczenia Oceanu Atlantyckiego za pomocą prymitywnych środków, używając kursu kanaryjskiego.
Bazując na materiałach z obu podróży, Thor Heyerdahl opublikował książkę „Wyprawy do Ra”, która stała się bestsellerem. Dokument nakręcony przez włoskiego członka zespołu Carlo Mauriego został nominowany do Oscara w 1972 roku.
Oryginalna łódź Ra-II została utracona, a dziś dwie jego repliki są eksponowane w Muzeum Kon-Tiki w Oslo oraz w hali starożytnego przemysłu stoczniowego w Parku Narodowym Piramidy Güímar na Teneryfie, która została otwarta w 1998 r. Z inicjatywy i na podstawie finansowej wspierać Heyerdahla.
